6 okt - Week van de eenzaamheid; Diego (19) gaat nergens heen en Ivar (14) is veel te vaak alleen

Eenzaam zijn als tiener. Het lijkt iets dat niet mogelijk is, maar niets is minder waar. Dat blijkt wel uit de verhalen van Diego (19) en Ivar (14). Zij delen hun ervaringen.

Diego Bloemendaal uit Beek en Donk zit gevangen in een onwillig lichaam, vast in een spierziekte die hem zijn sociale leven afpakt. Negentien jaar, maar niet hetzelfde als andere jongeren, hij kan niet leven zoals zij, hij moet veel te vaak afhaken. Diego voelt zich leeg en eenzaam. ,,Ik ga vrijwel nergens heen, dus ik kom niemand tegen.”

​Diego kan niet naar school, al tijden niet. De ellende begon op de basisschool, maar werd nog erger op het vmbo in Gemert. Daar fietste hij heen op zijn elektrische fiets, maar dat ging steeds minder goed. Dóódmoe werd hij ervan. Na school eerst slapen, dan eten en weer naar bed. Niks leuke dingen met vrienden. Hij kwam in een rolstoel terecht en vervolgens op een school voor speciaal onderwijs. Daar ging hij met de taxi heen. 
,,Ik moest vroeg opstaan, kwam al compleet gesloopt op school en moest dan eerst even gaan liggen. Twee uur les, slapen, twee uur les. In de pauze bleef ik als enige binnen, ik had nauwelijks contact daar.” Dat werd nog minder toen Diego nog slechts om de dag naar school kon. Hij maakte minder toetsen dan de rest, mocht aan het eind van het liedje geen eindexamen doen. Hij deelde niks met zijn klasgenoten, werd een buitenbeentje. Nee, dan zijn tweelingzus. Zij rent en vliegt door het leven, is het ouderlijk huis al uit, vrienden bij de vleet. ,,Ze is mijn andere helft, de spiegel waar ik steeds in moet kijken, zodat ik zie hoe het ook voor mij had kunnen zijn.”

Alleen met duizend en één niet zo vrolijke gedachten 

Na dik twee jaar revalideren kwam hij weer uit de rolstoel. Maar zijn energie is nog altijd beperkt. ,,Als ik een avond weg ga, moet ik het daarna bezuren, dat kan een dag zijn, maar ook een hele week.” Daar zit je dan als negentienjarige thuis bij je ouders, alleen met duizend en één niet zo vrolijke gedachten.Ik heb me wel eens afgevraagd of ik het wel waard ben om te leven. Dat zijn oudste broer zijn eigen leven nam, nu een jaar geleden, hakte er hard in. Des te harder omdat hij weinig afleiding kan zoeken, niet eens even kan vluchten voor de verbijstering en het verdriet thuis. ,,Mijn broer was depressief.” Diego zag bij zichzelf ook tekenen van neerslachtigheid. ,,Al dat onbegrip want mensen denken toch vaak dat ik me aanstel, al die dagelijkse frustraties, dat doet wat met je zelfvertrouwen. Ik heb me wel eens afgevraagd of ik het wel waard ben om te leven. Ik kan toch niks.”

Meer vrienden graag

Bijna een jaar geleden kwam Diego bij Join us. Eerst in Beek en Donk, een paar weken geleden stapte hij over naar de groep voor oudere jongeren in Veghel. ,,Het gaat nu wel beter met me. Hier kan ik mezelf zijn, mensen ontmoeten. Ik heb al een leuke vriendschap opgebouwd met een meisje, we zien elkaar nu twee, drie keer per week.” Voor Diego voelt het niet als therapie, al heeft hij dondersgoed in de gaten dat de begeleiding oppikt waar de jongeren het onderling over hebben. ,,Daar doen ze dan vervolgens ook iets mee. Dat is fijn. Zo met elkaar praten is makkelijker, dan komen ook spontaan moeilijker dingen aan bod.” Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen verhaal, zijn eigen verleden, zijn eigen struikelblokken. ,,Maar we willen wél allemaal hetzelfde: meer vrienden graag!”

 
Ivar Biermann uit Erp kan met iedereen goed  opschieten. Toch zit hij veel te vaak alleen achter zijn computer.

 

Ivar Biermann uit Erp kan met iedereen goed opschieten. Toch zit hij veel te vaak alleen achter zijn computer. © Van Assendelft/Jeroen Appels

Ivar Biermann uit Erp is net veertien. Makkelijke jongen, zegt hij zelf. En dat hij goed met iedereen op kan schieten. Toch zit ie veel te vaak alleen achter zijn computer. Tja … hij zou ook liever iets leuks met vrienden gaan doen. ,,Maar wat niet is, is niet.” En wat er vooral niet is, is een grote vriendenkring. Ja, er is wel een jongen in de straat die hij af en toe ziet, en nog iemand van zijn oude school. Dat is het wel zo’n beetje.

Dat komt zo: vanaf groep drie van de basisschool zit Ivar op het speciaal onderwijs, eerst in Uden en nu in Heeze. Bijna vijftig autokilometers van zijn dorp, veertig minuten rijden. Veel andere kinderen daar wonen ook verder weg van school, vijftig kilometer maar dan de andere kant op. Dan wordt afspreken lastig. Dat was in Uden ook al zo, voor een zesjarige is zelfs Uden-Erp een afstand die niet zelfstandig valt te overbruggen.

Weinig mensen vragen mij erbij 

Dus, hij snapt het wel. Zoals hij ook begrijpt dat er nog andere dingen zijn die het voor hem lastig maken om hechte vriendschappen te sluiten. ,,Ik heb adhd, ben druk. Ik heb nogal veel aandacht nodig van andere mensen. Dat vinden ze niet allemaal leuk.” Dat geeft Ivar het gevoel dat sommigen hem niet mogen. Dat hij sneller op zijn donder krijgt, dat er kinderen zijn die hem op afstand houden. ,,Daar moet ik maar mee leren leven.” Nee toch? Véértien pas. Maar Ivar is er wel aan gewend, zegt hij. Al vindt hij het soms lastig te zien hoe andere kinderen afspreken met elkaar. ,,Dan denk ik wel: weinig mensen vragen mij erbij.” 

En zijn ouders, maken die zich zorgen over hun allenige zoon? Niet per se, gelooft Ivar. ,,Maar soms denk ik wel dat het vast niet leuk is als je kind minder vriendjes heeft dan het zou willen.” En hij merkt dat zijn ouders hun best doen om sociale contacten voor hem te regelen. Met andere moeders met andere kinderen bijvoorbeeld. Avondjes film of zo. En een plekje op de boogschietclub, waar meer jongens zitten die niet echt gedijen op een teamsport. ,,Zelf regel ik dat niet. Maar ik vind het wel fijn.”

Zo kwam Ivar ook bij Join us terecht. Omdat een andere moeder er een zoon had zitten en tegen zijn moeder had gezegd dat dit vast ook iets voor Ivar zou zijn. En klopt dat? Zeker, Ivar is blij dat hij er leeftijdgenoten tegenkomt. ,,Soms hebben we de grootste lol met elkaar. In het begin dacht ik: hoor ik dan bij die zieligerds? Maar nu denk ik: het zijn geen zieligerds, ze hebben alleen maar minder vrienden. En ja, daar hoor ik toch wel bij.”   

Bron: BD.nl 

Vragen formulier

Stel je vragen via WhatsApp op nummer: 06-46192488